Σε μια αναμέτρηση όπου κυριάρχησαν η ένταση, το πάθος και η τακτική προσήλωση, ο Ατρόμητος και ο Λεβαδειακός «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» στο γήπεδο του Περιστερίου, προσφέροντας ένα θέαμα που τίμησε το φίλαθλο πνεύμα και τη βαθύτερη ουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Ατρόμητος, πιστός στις αρχές του ορθολογικού ποδοσφαίρου και με εμφανή διάθεση να επιβάλει ρυθμό και κατοχή, εισήλθε δυναμικά στην αναμέτρηση. Με κινητήριο μοχλό τον εμπνευσμένο μέσο της ομάδας, ο οποίος καθοδηγούσε τη ροή του παιχνιδιού με ακρίβεια και οξυδέρκεια, οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να διαρρήξουν την καλά οργανωμένη αμυντική διάταξη του Λεβαδειακού.
Οι Βοιωτοί, ωστόσο, δεν προσήλθαν ως απλοί θεατές. Με πειθαρχημένη τακτική και αξιέπαινη αυταπάρνηση, αντιστάθηκαν σθεναρά, αξιοποιώντας στο έπακρο τις αντεπιθέσεις τους. Ο Λεβαδειακός, με «αιχμή του δόρατος» τον ταχύτατο επιθετικό του, απείλησε ουκ ολίγες φορές την εστία του Ατρομήτου, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους φίλους της ομάδας που ταξίδεψαν για να σταθούν στο πλευρό της.
Το δεύτερο ημίχρονο εξελίχθηκε σε πραγματικό έπος ισορροπίας και αντοχής. Ο Ατρόμητος, ευνοημένος από την ώθηση της εξέδρας, ανέκτησε εκ νέου το προβάδισμα με μια κεφαλιά–ποίημα του αρχηγού του, μια στιγμή ποδοσφαιρικής καθαρότητας που θύμισε τις ένδοξες στιγμές του συλλόγου. Όμως ο Λεβαδειακός, αδιάκοπος και ανυποχώρητος, επανήλθε εκ νέου στο προσκήνιο, βρίσκοντας τη λύτρωση με ένα εξαίρετο μακρινό σουτ λίγο πριν την εκπνοή.
Το τελικό 2–2 φέρει μέσα του τη σφραγίδα της δικαιοσύνης. Καμία από τις δύο ομάδες δεν υστέρησε σε πάθος, τακτική και πίστη. Ο Ατρόμητος έδειξε ότι διαθέτει βάθος και συνέπεια· ο Λεβαδειακός ότι έχει χαρακτήρα και πνεύμα αγωνιστικότητας που δεν κάμπτεται.
