Ο Ολυμπιακός έχει μεγαλώσει και μπορεί να θέτει όποιον στόχο επιθυμεί. Άραγε μετά την ιστορική πια δήλωση Καρεμπέ, τώρα γελάει κανείς με την καλοκαιρινή δήλωση Μαρινάκη; Γράφει ο Άκης Στρατόπουλος.
Ο Ολυμπιακός έχει μεγαλώσει. Εδώ και καιρό αυτό, απλά η τελευταία χρονιά είναι που τα αποτελέσματα έχουν ευθυγραμμιστεί με την οντότητά του σαν σύλλογος, ανάμεσα και στους υπόλοιπους μεγάλους της Ευρώπης. Τον περασμένο Μάρτιο, άναψε η σπίθα. Δευτερόλεπτα μετά το τέλος του τελικού της Νέας Φιλαδέλφειας, στη ζωντανή εκπομπή του CBS Sports για την κατάκτηση του Conference League, κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών από τον Πειραιά, ακούστηκε η ατάκα «πως γίνεται αυτός ο σύλλογος να μην είχε ευρωπαϊκό τρόπαιο μέχρι τώρα;».
Βεβαίως, εμείς ξέρουμε ότι για να έρθει αυτό, χρειάστηκαν δεκαετίες πολύ μικρών βημάτων προς τα μπροστά για να φτάσουν οι «ερυθρόλευκοι» σε αυτό το μυθικό για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου επίτευγμα. Από εκείνη την πρώτη νίκη στο Champions League, στο ΟΑΚΑ, με τη γκολάρα του Στέλιου Γιαννακόπουλου, στην παρθενική του εμφάνιση ανάμεσα στους «μεγάλους» της σύγχρονης εποχής του -και του σπορ συνολικά- έχουν περάσει πια 28 χρόνια. Μια ζωή ολόκληρη. Στο διάστημα αυτό, ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα με ευρωπαϊκό. Έγινε η ελληνική ομάδα με τις περισσότερες νίκες στην Ευρώπη, τους περισσότερους βαθμούς, τα περισσότερα γκολ, τα περισσότερα «διπλά», τις περισσότερες προκρίσεις. Επιπλέον, εκεί που οι υπόλοιποι ελληνικοί σύλλογοι βλέπουν απροσπέλαστα βουνά μπροστά τους και ενώ «έπρεπε» να ακούει ότι «είχε εξασφαλισμένους ομίλους», στις προκριματικές φάσεις δηλαδή, κάνει κάθε καλοκαίρι πλάκα. Περνάει τους πάντες, προκρίνεται σε ομίλους, σε League Phase και με συνέπεια συνεχίζει να παίζει και με… κοντομάνικα. Αποκλείει ομαδάρες (σ.σ. βλέπε Μίλαν, Άρσεναλ κλπ), κοντράρει τους πάντες, ανεξαρτήτως διοργάνωσης, έδρας και τελικού αποτελέσματος. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, η Πόρτο, η ομάδα που κάποτε είχε σαν… είδωλό του, σαν ρεαλιστικό στόχο να φτάσει, να της «μοιάσει», έγινε το τελευταίο θύμα του. Το τελευταίο -μέχρι το επόμενο- ιστορικό «διπλό». Αυτή την ομάδα, την δις πρωταθλήτρια Ευρώπης που κάποτε ήθελε να φτάσει, την έφτασε, δεν… γύρισε καν να την κοιτάξει και την πέρασε από πάνω!
Σε μια έδρα που υπέφερε, το «Ντραγκάο», ο Ολυμπιακός κατέβηκε σαν κυπελλούχος Ευρώπης, ο Μεντιλίμπαρ παρουσίασε ένα ακόμη τακτικό masterclass απλού και αποτελεσματικού σύγχρονου ποδοσφαίρου, ο Ρέτσος, ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας, ο Τζολάκης και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι με ηγέτη τον ιστορικό αρχισκόρερ του, Αγιούμπ Ελ Κααμπί, έπαιξαν στην εντέλεια αυτό το ποδόσφαιρο και έτσι ήρθε μια ακόμη πρόκριση. Η γκολάρα του Μαροκινού έστειλε τον Ολυμπιακό μίνιμουμ στα πλέι οφ, αλλά φυσικά ο ρεαλιστικός στόχος πια δεν είναι αυτός.
Επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, αν οι 12 βαθμοί γίνουν 15 την τελευταία αγωνιστική στο δεδομένα… φλεγόμενο «Καραϊσκάκη», απέναντι στην Καραμπάχ, μπορεί να καταλάβει και θέση στην πρώτη οκτάδα της βαθμολογίας. Να βρεθεί έτσι σίγουρα ανάμεσα στις 16 καλύτερες ομάδες του Europa League και ακολούθως διεκδικήσει σε ένα ακόμη νοκ-άουτ, την παρουσία του στην οκτάδα μιας διοργάνωσης που τον έχει «πληγώσει» στη συγκεκριμένη φάση με ορισμένους εξαιρετικά επίπονους αποκλεισμούς κατά το παρελθόν.
Ήδη, οι Πειραιώτες μετρούν 17 ματς αήττητοι σε όλες τις διοργανώσεις και τα 3 γκολ που έχουν δεχθεί στη League Phase συνιστούν και την καλύτερη άμυνα ολόκληρης της διοργάνωσης. Κάποτε η συγκεκριμένη ομάδα πήγαινε να παίξει εκτός έδρας και ήξερες ότι κάτι θα γίνει και θα χάσει ή δεν θα νικήσει. Ότι θα φάει γκολ στο τέλος, ότι κάτι θα γίνει και η φάση, το αποτέλεσμα, η πρόκριση, θα στραβώσει.
Επί εποχής Βαγγέλη Μαρινάκη, κάθε χρονιά που περνούσε, τα πολλά αυτά μικρά βήματα προς τα μπροστά, έχουν πια αντιστρέψει πλήρως τους ρόλους. Είτε επί Μίτσελ, είτε επί Μαρτίνς, είτε τώρα επί Μεντιλίμπαρ, ο Ολυμπιακός μπορεί να κατεβαίνει σε ευρωπαϊκά ματς σαν η μεγάλη ομάδα του ζευγαριού, απέναντι στους περισσότερους αντιπάλους του. Όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη. Αντί να τρώει γκολ με κάθε πιθανό τρόπο, μπορεί να μετράει 6 σερί αγώνες με μόλις ένα στο παθητικό του. Μπορεί να πηγαίνει σε έδρες που κάποτε δεν σκεφτόταν καν ότι θα… πλησιάσει το αποτέλεσμα και να κάνει «διπλά» και προκρίσεις, με κυνισμό και με αποτελεσματικότητα όταν αυτό χρειάζεται ή με… τεσσάρες αν χρειάζεται αυτό -ρωτήστε και τον πολυνίκη του Europa, Ουνάι Έμερι!
Σε… Αγγλίες, Γαλλίες, Ισπανίες και Πορτογαλίες, ο Ολυμπιακός μπαίνει στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια και κάνει το παιχνίδι του. Αυτό το Πόρτο – Ολυμπιακός 0-1 θα μείνει στη μνήμη ως ένα ακόμη τέτοιο κλασικό παράδειγμα. Ένα 90λεπτο κατά το οποίο οι «ερυθρόλευκοι» κυριάρχησαν τακτικά, κυριάρχησαν σωματικά, κυριάρχησαν πνευματικά και κλείδωσαν σε μια δύσκολη ευρωπαϊκή έδρα, απέναντι σε μια πρωταθλήτρια Ευρώπης, την παρουσία τους σε μια ακόμη νοκ-άουτ φάση.
Αν πολλοί πίστεψαν ή καλύτερα θέλησαν να πιστέψουν ότι η περσινή σεζόν ήταν μια φωτοβολίδα που δεν μπορεί να επαναληφθεί, σιγά σιγά καλό είναι να αρχίζουν να… ψάχνονται, από Γενάρη μήνα. Ο Μαρινάκης άλλωστε τα έχει πει… ήδη κάνα δυο φορές: «Ο τελικός είναι στο σπίτι του Ερνέστο, γιατί να μην πάμε all the way;». Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο ανταγωνισμός γελούσε και λοιδορούσε τον Κριστιάν Καρεμπέ όταν δήλωνε πως «στόχος μας είναι ένας ευρωπαϊκός τελικός».
Γελάει κανείς τώρα;
