Ο Άκης Γεωργίου γράφει για τη μέχρι τώρα ευρωπαϊκή πορεία της ΑΕΚ που ότι κι αν καταφέρει στον όμιλο, έχει κάνει ένα μεγάλο άλμα χάρη στον Ματίας Αλμέιδα σε σχέση με τον πρότερο βίο της
Το γεγονός ότι πλανάται ένα γενικό «σκάσιμο» στην ατμόσφαιρα της ΑΕΚ για την ήττα από τη Μαρσέιγ γιατί δυσκολεύει η πρόκριση σε έναν τέτοιο όμιλο είναι ένα πρώτο… θετικό! Θετικό για έναν προφανή λόγο: Γιατί η ομάδα κατάφερε να είναι ανταγωνιστική σε αυτού του επιπέδου τον όμιλο στην επιστροφή της στην Ευρώπη μετά από χρόνια. Για να αντιληφθείς, όμως, την κατάσταση με ακρίβεια ξεχωρίζοντας ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά, πρέπει να έχεις μια ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Να μπορείς να διακρίνεις ποιος είσαι εσύ και ποιοι είναι οι άλλοι.
Για τα ελληνικά δεδομένα είναι πιο ευδιάκριτο το ποιοι είναι οι άλλοι, με αρνητική βέβαια διάθεση απέναντί τους. «Μια πολύ κακή Μαρσέιγ, ο χειρότερος Άγιαξ της ιστορίας και μια αγγλική ομάδα χωρίς βαριά φανέλα, άβγαλτη στην Ευρώπη». Όλα στην υπερβολή τους, αφού ακόμα και αυτά που ισχύουν δεν μπορούν να μπουν σε στόμα Ελλήνων φιλάθλων χωρίς να αποτελεί αυτό ύβρη.
Το βασικό που ξεκινάμε να συμπεριλάβουμε είναι το ποιοι είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί που βολόδερναν από το 2018 μέχρι το 2022 χωρίς καμία επιτυχία σε Ελλάδα και Ευρώπη και κυρίως χωρίς καμία αγωνιστική ταυτότητα εντός τερέν. Αυτοί που πίστεψαν σε προπονητές οι οποίοι σήμερα δεν δουλεύουν καν ως προπονητές κάπου, αυτοί που με το 3ο μπάτζετ τερμάτισαν στην 5η θέση πρόπερσι χάνοντας το ευρωπαϊκό εισιτήριο από ομάδες με μικρότερα μπάτζετ όπως ο Άρης και ο Παναθηναϊκός. Αυτοί που αποκλείστηκαν από τη Βελέζ Μόσταρ και που η τελευταία παρουσία τους σε ομίλους Europa League είχε τον χαρακτήρα της φιλικής συμμετοχής.
Όταν λοιπόν είσαι όλα αυτά τα παραπάνω και έχεις πίσω σου το προαναφερθέν πρόσφατο παρελθόν, τότε ο στόχος όταν επιστρέψεις στην Ευρώπη είναι να καταφέρεις να περπατήσεις. Να βρεις τα πατήματά σου και κάποια στιγμή να τρέξεις. Η ΑΕΚ όχι μόνο περπατάει, αλλά είναι ανταγωνιστική απέναντι σε ομάδες όπως η Μαρσέιγ, ο Άγιαξ και η Μπράιτον. Αυτό λέει το μεγάλο κάδρο. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι ένα τετ-α-τετ μακριά από τη νίκη με τον Άγιαξ, έκανες διπλό μέσα στην Αγγλία μετά την εποχή του Τάσου και του Μίμη Παπαϊωάννου και χάνεις στα σημεία από τη Μαρσέιγ λόγω της κακής αποτελεσματικότητας που ούτως ή άλλως έχεις, τότε το συμπέρασμα για τη μέχρι τώρα παρουσία στην Ευρώπη είναι προφανές: Η ΑΕΚ και στέκεται και περπατάει. Πιο αποτελεσματική αν καταφέρει να γίνει, να βγάζει από τη μύγα ξίγκι σε ότι αφορά το γκολ, θα καταφέρει να κάνει το τέλειο.
