Ο Σταύρος Καζαντζόγλου για όσα μπορεί να προσφέρει στην ΑΕΚ η Ευρώπη και όσα έδειξε το ματς με τη Μαρσέιγ.
Αναμφίβολα, δεν μπορείς να τα βάφεις μαύρα για μια κόντρα της ΑΕΚ με τη Μαρσέιγ που καταλήγει υπέρ των Γάλλων. Είναι δεδομένο, πως υπάρχει διαφορά δυναμικότητας και δεν περιμέναμε αυτά τα δύο παιχνίδια για να την κατανοήσουμε. Το θέμα είναι πως εκτιμώ, ότι η ΑΕΚ σε αυτά τα δύο ματς με τους Μαρσεγιέζους και ειδικά σε αυτό που έγινε χθες στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει ως ευκαιρία, αλλά το είδε ως υποχρέωση. Και αυτό εντέλει της στοίχισε.
Τι εννοώ; Πως ορθά μπορεί να διαπιστώσει κάποιος, ότι η ΑΕΚ με 4 βαθμούς έχει πετύχει ήδη πράγματα που έμοιαζαν σχεδόν ανέλπιστα. Νίκησε στην Μπράιτον σε μια βραδιά έπος και αν το δει κάποιος με καθαρή ματιά, θα διαπιστώσει πως αυτό είναι το αποτέλεσμα που ανακάτεψε τόσο αυτόν τον όμιλο και έχει κάνει τέσσερις ομάδες να βρίσκονται μέσα στο κόλπο της πρόκρισης έπειτα από τέσσερις αγωνιστικές.
Δεν ήταν φαβορί με κανέναν αντίπαλο
Γιατί το έκανε αυτό; Κατά την κρίση μου, γιατί πήγε στην Αγγλία χωρίς κανένα «πρέπει» στη ζωή της. Δεν είχε την «υποχρέωση» για να νικήσει, πήγαινε να κάνει το καλύτερο και οι λογικές εκτιμήσεις έδειχναν πως μια ήττα που δεν θα άνοιγε πολύ ο δείκτης του σκορ θα ήταν καλό νέο κόντρα σε μια σούπερ φορμαρισμένη ομάδα της Premier League. Ωστόσο, εκτιμώ πως από τη στιγμή που πέτυχε εκείνο που έμοιαζε θαύμα, στην πορεία έχασε τον προσανατολισμό της.
Η ΑΕΚ κόντρα σε κάθε έναν από τους τρεις αντιπάλους της δεν μπορεί να θεωρείται φαβορί. Η Ευρώπη πρέπει να παραμένει η μεγάλη πρόκληση για όλους, η ευκαιρία να ευχαριστηθούν το παιχνίδι, να δείξουν σε όλους πως γίνεται κάτι καλό σε αυτήν τη μεριά της Ευρώπης από μια ομάδα που παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο. Εβαλε πρέπει με τον Αγιαξ και ήρθε η ισοπαλία. Εβγαλε πρέπει στη Μασσαλία, έχασε ένα ημίχρονο. Είχε μεγαλύτερο «πρέπει» και χθες και έχασε το ματς.
Η χαλαρή προσέγγιση και οι στατικές μπάλες
Φάνηκε αυτό ακόμα και στην προσέγγιση με την οποία μπήκαν οι «κιτρινόμαυροι» στο παιχνίδι. Δεν έχουν τόση σημασία τα μέτρα που είχαν στο γήπεδο, αλλά πως η ΑΕΚ είχε μια αβάσταχτη ελαφρότητα στο ματς. Δεν έμπαινε μέσα στις φάσεις με δύναμη, δεν κέρδιζε τις μπάλες, δεν μπορούσε να επιβάλει το ρυθμό της. Είχε παθητικό ρόλο και έδωσε ευκαιρία στη Μαρσέιγ να το πιστέψει περισσότερο. Τη γλίτωσε με την ευκαιρία του Βιτίνια, δεν τα κατάφερε στα κόρνερ.
Συνολικά, είχε μεγάλα προβλήματα στις στατικές φάσεις. Δεν ξέρω τι συνέβη με τις οδηγίες και εάν μπλόκαραν την ΑΕΚ οι εκτελεστές της Μαρσέιγ, αλλά τα μαρκαρίσματα δεν βγήκαν και τα λάθη ήταν αλλεπάλληλα μέχρι να φτάσει το γκολ. Αμέσως μετά, η ΑΕΚ φάνηκε να παίρνει μπροστά και άρχισε να αυξάνει την πίεση στην αντίπαλη ομάδα. Δεν έφτασε σε υψηλά στάνταρ, αλλά κέρδισε τη μεσαία γραμμή και έδειχνε πως μπορούσε να προκαλέσει προβληματισμό στον αντίπαλο.
Η στιγμή του Λιβάι
Τι έλειψε; Η ικανότητα, η τύχη, το άστρο για να εκμεταλλευθεί τη στιγμή της. Οσο πιο ψηλά ανεβαίνει το επίπεδο, τόσο πιο «ασυγχώρητα» είναι τα λάθη. Με τον Αγιαξ ήταν εκείνη η ευκαιρία του Γιόνσον να στοιχειώνει ακόμα. Χθες ήταν η κεφαλιά του Λιβάι, σε φάσεις από εκείνες που λέμε άχαστες. Αλλά αν ο Λιβάι ήταν καλά, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα ήταν διαφορετική η κατάληξη. Η ευκαιρία χάθηκε, η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε γκολ την καλή στιγμή της.
Ξέρετε, μερικές φορές οι συγκυρίες κρίνουν πολλά σε ένα παιχνίδι. Στη Γαλλία, όταν η ΑΕΚ ισοφάρισε – ανεξαρτήτως του ανεκδιήγητου διαιτητή – ήρθε το διπλό λάθος του Στάνκοβιτς να την καταδικάσει. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, μολονότι ήταν άκρως εκνευριστικός και με σαφή διάθεση να παίξει Μαρσέιγ ο διαιτητής, αυτή η καθοριστική φάση δεν μπόρεσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του ματς. Και μοιραία, έπειτα δεν υπήρξε συνέχεια.
Εχασε τον ρυθμό, να βρει ξανά την ευκαιρία
Να πω την αλήθεια, παρά τον ενθουσιασμό και την προσδοκία του Αλμέιδα από τις μαζεμένες αλλαγές, δεν κατανόησα για ποιον λόγο έπρεπε να αντικατασταθεί άλλος πλην του Λιβάι που είχε κουραστεί. Και γιατί βέβαια δεν μπήκε νωρίτερα ο Ελίασον, που από την ώρα που μπήκε, με καθαρό παιχνίδι και στατικές μπάλες αναστάτωσε για τα καλά τη Μαρσέιγ. Αλλά κάποιες φορές κάνεις επιλογές που δεν βγαίνουν και αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Στο δια ταύτα, η ΑΕΚ μπορούσε να πάρει κάτι από το παιχνίδι. Μένει ζωντανή για την πρόκριση. Θα τα καταφέρει και δεν μπορώ να ακούω υποτιμητικά σχόλια για το Conference από αυτόν τον όμιλο. Αλλά θα το πετύχει, αν δει ξανά την Ευρώπη ως ευκαιρία και όχι ως «πρέπει» και υποχρέωση. Να βρει ξανά τη χαρά που υπήρχε πριν και μετά την Μπράιτον και να μη σκέφτεται τόσο πολύ όσα μπορεί να συμβούν μέσα από ένα παιχνίδι.
