Ειλικρινά θαυμάζω την αφοσίωση των οπαδών του Αρη και του ΠΑΟΚ στις ομάδες μπάσκετ. Το να πηγαίνουν σταθερά στο “Αλεξάνδρειο” και το “Παλατάκι” και οι περισσότεροι να βγάζουν τα λαρύγγια τους, ενώ ξέρουν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα μεγάλης διάκρισης για την ομάδα τους, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη.
Πολλά χρόνια τώρα, το Πρωτάθλημα γίνεται απλώς για να μάθουμε αν θα το πάρει ο Ολυμπιακός, ή αν θα το πάρει ο Παναθηναικός. Ολοι οι υπόλοιποι παίζουν για την τρίτη θέση, η οποία, ουσιαστικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, ή για να αποφύγουν τον υποβιβασμό. Για να μείνουν δηλαδή στην κατηγορία, έτσι απλά για το ονόρε και να συνεχίσουν και την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη και πάει λέγοντας με τον ίδιο -ο Θεός να τον κάνει- στόχο.
Για ομάδες όπως ο Αρης και ο ΠΑΟΚ εννοείται ότι δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός η παραμονή, αλλά ούτε και η κατάκτηση της τρίτης ή της τέταρτης θέσης αποτελεί έναν τιμητικό στόχο. Αρα, με δεδομένο ότι ούτε Πρωτάθλημα μπορούν να διεκδικήσουν, ούτε και Κύπελλο, εξ αιτίας της εύλογης διαφοράς δυναμικότητας σε σχέση με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, είναι όντως συγκινητική η συμπαράσταση που έχουν από τους οπαδούς τους.
Ναι, δεν γίνεται χαμός σε κάθε αγώνα, ναι, δεν γεμίζουν πάντα τα δύο γήπεδα, αλλά δεν είναι λίγος ο κόσμος που μένει πιστός στις δύο ομάδες, με βάση την παντελή έλλειψη προοπτικών για την κατάκτηση ενός τίτλου.
Από την άλλη πλευρά, αν υποτεθεί ότι πολλοί Αρειανοί και ΠΑΟΚτσήδες είναι λάτρεις του μπάσκετ, το ερώτημα είναι κατά πόσο τους ικανοποιεί αυτό που βλέπουν. Οχι μόνο από τις δικές τους ομάδες, αλλά και από όλες τις υπόλοιπες, πλην των δύο που μοιράζονται τα Πρωταθλήματα και τα Κύπελλα. Το άθλημα, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει κάνει τρομακτική πρόοδο με το πέρασμα των χρόνων κι αυτό το διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας τα Mundial, τα Euro και την Euroleague. Στην Ελλάδα, όμως, βλέπουμε στους περισσότερους αγώνες κάτι που… δεν μοιάζει και πολύ με το, τρομερά απαιτητικό και χορταστικά θεαματικό, σύγχρονο μπάσκετ. Με συγχωρείτε, αλλά βλέπω κάθε χρόνο στις περισσότερες ομάδες μας παίκτες οι οποίοι προκαλούν όχι μόνο τον οίκτο αλλά και το… γέλιο με τις πολύ περιορισμένες ικανότητές τους. Κι αυτό είναι φυσιολογικό. Οταν δεν έχεις στη διάθεσή σου μεγάλο κουμπαρά, δεν μπορείς να αγοράσεις μεγάλους παίκτες. Κι όταν δεν έχεις μεγάλους παίκτες, μοιραίο είναι να παίζεις… “τουρλουμπούκι μπάσκετ”, για να θυμηθώ και μια ωραία ατάκα του Νίκου Βεζυρτζή.
Λέω, λοιπόν, ότι είναι ήρωες οι οπαδοί του Αρη και του ΠΑΟΚ, που, ενώ ελπίδες για κάτι καλύτερο δεν έχουν, ούτε και βλέπουν μπάσκετ της προκοπής, επιμένουν να είναι εκεί και να στηρίζουν και τις ομάδες τους και το άθλημα.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει και καμία προοπτική για να αλλάξει η κατάσταση της οικονομικής ένδειας. Ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, αλλά και ο Ηρακλής, όπως και κάθε άλλη ελληνική ομάδα, θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό μόνο εάν βρουν εύρωστους οικονομικά χρηματοδότες. Πόσο πιθανό, όμως, ή πόσο εφικτό είναι αυτό; Εδώ και πολλά χρόνια, η απάντηση είναι μόνιμα η ίδια: Καθόλου…
