Ολοκληρώνεται και το προδιαγεγραμμένο βατερλό μίας Εθνικής που δεν ήταν ομάδα.
Μίας Εθνικής που έχει πάψει να είναι υποχρέωση για τους παίκτες. Την βλέπουν περισσότερο ως αγγαρεία παρά ως υποχρέωση.
Με συνέπεια να φορτώνονται το βάρος όσοι μένουν πίσω ή όσοι κάνουν το βήμα για να φορέσουν το εθνόσημο.
Όταν η Εθνική γίνει ξανά “επίσημη αγαπημένη” πρώτα απ’ όλα για τους επαγγελματίες παίκτες, τότε ίσως δούμε ξανά επιτυχίες.
Μέχρι τότε θα πηγαίνουμε από τουρνουά σε τουρνουά, από καρπαζιά σε καρπαζιά.
Η Εθνική θα συνεχίζει να θυμίζει το μαγαζάκι κάποιων. Και την ίδια ώρα θα αποτελεί αφορμή κάποιων άλλων να κάνουν “πολεμική πολιτική” εις βάρος της Ομοσπονδίας.
Απαγορεύοντας με “αφορμές” την συμμετοχή αθλητών της.
