Ο Άκης Γεωργίου γράφει για την πρώτη επίσκεψη στο Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού και για την εδραίωση της ΑΕΚ ως η παντοτινή πρέσβειρα της Ελλάδας της Ανατολής
Καμιά φορά το μυαλό παίζει παιχνίδια. Θέλεις αυτό που αγαπάς, άσχετα αν το συνάντησες μεγαλώνοντας, να είναι σαν και σένα. Πολιτικά, από πλευράς συνηθειών, κουλτούρας, ψυχοσύνθεσης κλπ.
Στην πραγματικότητα, αν βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη και προτάξεις τη λογική θα διαπιστώσεις ότι αυτό που αγαπάς πρέπει να το αποδέχεσαι μόνο για αυτό που είναι. Και η ΑΕΚ είναι αυτό που είδαμε χθες, στον πρώτο όροφο του κεντρικού κτιρίου του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας. Αυτό εκπροσωπεί, για αυτό παίζει, για αυτό υπάρχει. Για να είναι, δηλαδή, μια ζωντανή απόδειξη ότι μέσα από την καταστροφή μπορεί να γεννηθεί η δημιουργία, καμιά φορά και η εκτόξευση. Και η διατήρηση της πυξίδας που πάντα δείχνει στην Ανατολή και -πάνω από όλα- κρατά ζωντανή τη μνήμη.
Ένα κοντράστ, όλη η κουλτούρα της ΑΕΚ
Το κοντράστ συναισθημάτων που προκαλεί η βόλτα στο Μουσείο σε τραντάζει. Είναι η ίδια η κουλτούρα της ΑΕΚ μέσα από ένα φιλμ, το οποίο από κατάμαυρο γίνεται στην πορεία φωτεινό. Στην αρχή μαυρίζει η ψυχή σου από την αποτύπωση του πόνου που προκάλεσε η καταστροφή και η προσφυγιά, ενώ στο τέλος η διάθεση φτιάχνει όταν συνειδητοποιείς ότι καμιά φορά μέσα από τη μεγάλη δυστυχία μπορεί να γεννηθεί η δημιουργία και να γίνει η βάση της επιτυχίας σε οποιονδήποτε χώρο. Στον χώρο του αθλητισμού, του τραγουδιού, του θεάτρου, του πολιτισμού, της επιχειρηματικότητας και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Από την ΑΕΚ που διέπρεψε και διαπρέπει στον χώρο του αθλητισμού, στον Καζαντζίδη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Αριστοτέλη Ωνάση μέχρι τα… μπισκότα Παπαδοπούλου. Η προσφυγική ρίζα συνδέει όλα τα παραπάνω τα οποία έγραψαν (η ΑΕΚ συνεχίζει να γράφει) τη δική τους ιστορία στη νεότερη ελληνική ιστορία.
Η μικρογραφία της πορείας της ΑΕΚ στον χρόνο
Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού στο οποίο είχαμε τη χαρά να ξεναγηθούμε χθες, δεν αγγίζει μόνο την ΑΕΚ. Αγγίζει ολόκληρη την ελληνική ιστορία και είναι ωφέλιμο να το επισκεφτεί κανείς ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων. Αντιπροσωπεύει όμως την πορεία της ΑΕΚ στον χρόνο για αυτό άλλωστε και στεγάζεται στο σπίτι του συλλόγου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το καμάρι της προσφυγιάς
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει κάνει αρκετά σπουδαία πράγματα στην ΑΕΚ. Την έχει επαναφέρει στον φυσικό της χώρο και έκανε ένα μεγάλο, σχεδόν άπιαστο όνειρο πραγματικότητα. Η Φιλαδέλφεια, το «Σεραφείδειο» και η επέκταση των Σπάτων αποτελούν την προίκα του συλλόγου και τις ρεαλιστικές ελπίδες του για περαιτέρω… «απογείωση». Η αίσθηση που μου άφησε, όμως, η πρώτη επίσκεψη στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού είναι πως δημιουργήθηκε μια ακόμα προίκα, ιστορικής φύσης, η οποία καθιστά την ΑΕΚ με τον πιο επίσημο και μεγαλοπρεπή τρόπο ως παντοτινή πρέσβειρα της Ελλάδας της Ανατολής. Και με αυτό τον τρόπο, ο Μελισσανίδης έδωσε έναν ακόμα λόγο στην παρέα του ’24 της Βερανζέρου να χαμογελά εκεί ψηλά.
